Красінскі Мікалай (1886-1938), праваслаўны свецкі і культурна-грамадскі дзеяч міжваеннага дваццацігоддзя ў Заходняй Беларусі, удзельнік беларускага хрысціянскага руху 20 ст., педагог.

Нарадзіўся ў 1886 г. (па іншых крыніцах - у 1891) у г. Вілейка. Паходзіў з сям'і беларускага шляхціца. Скончыў 1-ю гімназію ў Вільні. Працягваў вучобу ў Пецярбургскім універсітэце. Пасля савецка-польскай вайны 1920 г. - у Вільні. Сябра Беларускага нацыянальнага камітэта. Працаваў у Віленскай духоўнай праваслаўнай семінарыі: спачатку ў якасці настаўніка, а пазней - інспектара. Адначасова знаходзіўся на службе ў Праваслаўнай духоўнай кансісторыі. Выступаў за беларусізацыю праваслаўнай царквы ў Заходняй Беларусі. Падтрымліваў сяброўскія адносіны з В.Багдановічам. Працаваў у Віленскай беларускай гімназіі (1922-1924). Прымаў удзел у дзейнасці беларускіх культурна-асветных і грамадскіх арганізацый. Сябра Цэнтральнай школьнай рады і Беларускага грамадзянскага сходу, Беларускага навуковага таварыства ў Вільні. У віленскім асяроддзі заходнебеларускіх грамадска-палітычных і рэлігійных свецкіх дзеячаў празваны «архімандрытам». У 1-й палове 1920-х гадоў выехаў у Савецкую Беларусь. Працаваў у Народным камісарыяце асветы БССР. З 1925 г. - супрацоўнік Інстытута беларускай культуры: узначальваў тэатральную секцыю і выконваў абавязкі намесніка старшыні аддзела мастацтва. Арыштаваны органамі бяспекі ў сувязі з сумнавядомай справай «Саюза вызвалення Беларусі» (14.03.1930). На 5 гадоў быў высланы ў г. Оханск (Расея). Другі раз арыштаваны 12.06.1938. Прыгавораны да вышэйшай меры пакарання. 23.11.1938 расстраляны.

Літ.: LCVA, ф. 51, воп. 17, спр. 6; БелЭн, VIII; Krynica (Вільня). 1924. № 5.

Паведаміць пра недакладнасьць