Вядомасць Праспэру Мерымэ прынёс зборнік аднаактавых п'ес «Тэатр Клары Газуль» (1825). Праз два гады з друку выйшаў зборнік празаічных балад, вытрыманых у стылі твораў паўднёваславянскага фальклору «Гузла. Зборнік ілірыйскіх песень». Пасля гэтага адзін за адным з'яўляюцца яго наступныя творы - гістарычная трагедыя «Жакерыя» (1828), гістарычны раман «Хроніка панавання Карла IX» (1829), зборнік навел «Мазаіка» (1832). У 1831 годзе Мерымэ займае пасаду дзяржаўнага інспектара Камісіі гістарычных помнікаў: у гэтай якасці ён наведвае Францыю, Нідэрланды, шэраг паўднёваэўрапейскіх краін. З 1844 года ён - сябра Французскай Акадэміі.
Творчы даробак позняга Мерымэ не надта вялікі, але ён мае высокую мастацкую вартасць. 30-60-ыя гады 19 стагоддзя - час напісання «Гістарычных і літаратурных партрэтаў» (1834), навел «Венера Ільская» (1837), «Каламбо» (1840), «Абат Абэн» (1846), «Блакітны пакой» (1866), «Локіс» (1869), аповесцяў «Арсэн Гіё» (1844), «Кармэн» (1845), гістарычных нарысаў «Змова Катыліны», «Гісторыя дона Пэдра I», «Ілжэдзмітрый», «Гісторыя панавання Пятра Вялікага» (апублікавана ў 1855 г.), шэрагу перакладаў з А.Пушкіна, М.Гогаля, І.Тургенева і інш.
Памёр Праспэр Мерымэ 23.09.1870 года ў Кане.
На беларускую мову творы П.Мерымэ перакладалі А.Істомін, С.Шупа, В.Вольскі, Н.Мацяш, З.Жук і інш.
Крыніца: Хрэстаматыя па літаратуры народаў свету. Менск, 1995.
