навакол, прысл. У знач. прыназ. - з Р. Тое ж, што і навокал. Як жа яму [лясніцтву] не вырасці, не адбудавацца сярод такога бяскрайняга лесу, які навакол завода ўжо далёка высечаны (П.Пестрак). Можна ім пагаварыць і па-таварыску, стварыўшы навакол сябе нават атмасферу інтымнасці... (К.Чорны). Жняярка стаяла пасярод калгаснага двара, а навакол яе пасталі людзі (К.Чорны). Усё ўпала, рушылася; у фальшывай дарозе ішлі першыя маладыя гады; навакол чаго трымаліся калісьці цэлыя гады мары - ёсць непатрэбнасць (К.Чорны).

Паведаміць пра недакладнасьць