назло, прысл. У знач. прыназ. - з Д. Спалучэнне з назло выражае ўступальныя адносіны; ужываецца пры ўказанні на асобу ці паняцце, наперакор якім што-н. робіцца, адбываецца. Дужэем назло ворагу. Выжыў назло самой смерці. □ Край цвіце на нашу радасць - злому ворагу назло (А.Звонак, М.Хведаровіч). Я адчуваю: нехта трэці нядаўняй радасці назло і скразнякі прынёс, і вецер у наша роднае жытло (Р.Тармола).
