Гарэцкі Максім (1893-1938), беларускі пісьменнік, літаратуразнавец, лексікограф, грамадска-культурны дзеяч. Адзін з заснавальнікаў і класікаў беларускай нацыянальнай літаратуры. Першыя празаічныя творы апублікаваў у газеце «Наша Ніва» (1913). Працаваў у беларускіх культурна-асветніцкіх арганізацыях, выкладчыкам Віленскай беларускай гімназіі, рэдактарам газет «Наша думка» і «Беларускія ведамасці» (1920-1921). У 1922 быў арыштаваны польскімі ўладамі і пасаджаны ў турму. Правадзейны сябра Інстытута беларускай культуры. Акадэмік Беларускай Акадэміі навук (1928-1930). У 1930 арыштаваны па справе неіснуючай арганізацыі «Саюз вызвалення Беларусі». У 1938 расстраляны, рэабілітаваны ў 1957. Адзін з пачынальнікаў беларускай інтэлектуальна-філасофскай прозы (аповесць «Дзве душы»). Напісаў раманы-хронікі «На імперыялістычнай вайне» і «Камароўская хроніка», мноства апавяданняў. Для творчай манеры Г. ўласцівы каларытнасць рэалістычна-бытавога пісьма, увага да псіхалагічных перажыванняў герояў, дакладнасць мастацкіх дэталей. Аўтар манаграфічнага даследавання па гісторыі нацыянальнага прыгожага пісьменства «Гісторыя беларускай літаратуры» (1920). Заклікаў творчую інтэлігенцыю смялей і актыўней змагацца за беларускую справу - мову, культуру, будучыню сваёй Бацькаўшчыны. Лічыў, што сапраўдныя прыхільнікі нацыянальна-культурнага адраджэння Беларусі заўсёды павінны дбаць пра адзінства слова і справы, каб «слова радзіло дзела, а дзела паддавала духу слову». Звяртаўся да ўсіх свядомых беларусаў з заклікам здабываць сабе і свайму народу волю, адзначаючы пры гэтым, што найперш трэба быць вольнымі ў саміх сабе. Выдаў фальклорны зборнік «Народныя песні з мелодыямі» (1928; разам з А.Ягоравым), куды ўвайшло больш за 150 песень, запісаных Г. ад сваёй маці. Складальнік «Хрэстаматыі беларускай літаратуры: ХІ век-1905» (Вільня, 1922), слоўнікаў.
