Імправізацыя (лац. improvisus - непрадбачаны), стварэнне мастацкага твора (верша, музыкі, спектакля, танца, песні і інш.) непасрэдна ў працэсе яго выканання. У шырокім сэнсе - творчасць без папярэдняй падрыхтоўкі, якая выяўляе непасрэднасць развіцця мастацкай думкі. У сферы літаратуры І. распаўсюдзілася ў Італіі ў эпоху Сярэднявечча і асабліва Адраджэння. У галіне музыкі адыгрывала важную ролю ў канцэртным выканальніцтве да канца 18 ст. Сярод найбольш вядомых музыкантаў-імправізатараў В.А.Моцарт, Л.Бетховен, Ф.Шапэн, А.Рубінштэйн і інш. Імправізацыйны характар мелі асобныя беларускія каляндарныя і сямейна-бытавыя абрады, народны тэатр, інтэрмедыі школьнага тэатра. Мастацтвам І. былі насычаны выступленні трупы В.Дуніна-Марцінкевіча, Першай беларускай трупы І.Буйніцкага, беларускія вечарынкі і інш.

Паведаміць пра недакладнасьць