Ясперс Карл (1883-1969), нямецкі філосаф, псіхіятр; прадстаўнік рэлігійнага экзістэнцыялізму. Выкладаў філасофію ў Гейдэльбергскім універсітэце. У пасляваенны час працаваў прафесарам філасофіі Базельскага ўніверсітэта (Швейцарыя). Асноўную задачу філасофіі Я. бачыў у раскрыцці «шыфраў быцця» - розных выяўленняў трансцэндэнцыі - неспасцігальнай мяжы быцця і мыслення. Даследаваў адметныя рысы і прычыны адрозненняў заходняй і ўсходняй культур. Выступаў супраць эўропацэнтрызму, даказваў каштоўнасць азіяцкай культуры, камунікацыя з якой мае для Захаду істотнае значэнне. Распрацаваў такія важныя гісторыка-філасофскія катэгорыі, як «восевы час», «восевыя народы» і інш. Паводле Я., у «восевы час» (8-5 ст. да н.э.) у розных рэгіёнах свету амаль адначасова ўзніклі філасофія, рэлігія, навука, якія прыйшлі на змену былым міфалагічным уяўленням. Да гісторыі, на яго думку, адносіцца толькі той час, пра які мы маем дакументальныя дадзеныя (пісьмовыя крыніцы); толькі такія дадзеныя «дазваляюць нам адчуць чалавека, яго ўнутраны свет, настрой, імпульсы». Сярод яго асноўных прац - «Агульная псіхапаталогія» (1913), «Псіхалогія светаўспрымання» (1919), «Філасофія» (Т. 1-3; 1932), «Вытокі і мэта гісторыі» (1949), «Вялікія філосафы» (Т. 1-2, 1957), «Сэнс і прызначэнне гісторыі», «Ніцшэ і хрысціянства», «Духоўная сітуацыя часу» і інш.

Паведаміць пра недакладнасьць