Гуманізм (лац. humanus - чалавечны). У вузкім сэнсе - культурны рух эпохі Адраджэння. Менавіта ў гэты перыяд гуманізм складваецца як аформленая ідэйная плынь. Рэлігія і феадальна-царкоўная ідэалогія сярэднявечча сцвярджалі нікчэмнасць чалавечай натуры, выступалі за аскетызм. Новы гуманістычны кірунак, выразнікамі якога былі Ф.Петрарка, Леанарда да Вінчы, М.Капернік і інш., на першы план ставіў пачуццёвыя патрэбы чалавека і прапаведаваў неабходнасць іх задавальнення ў зямным свеце. Чалавек абвяшчаўся вянцом прыроды і цэнтрам Сусвету. Гуманісты сцвярджалі, што імкненне чалавека да шчасця з'яўляецца законным і натуральным. Ва ўсе часы гуманізм ішоў ад прызнання неабходнасці праяўляць дабрату да людзей, клапаціцца пра іх. Ад чалавека гуманізм патрабуе не толькі абвяшчэння любові да сябе падобных, але і канкрэтных абавязкаў, адказнасці за лёс чалавека, ахвярнасці. Чалавекалюбства заўсёды адкрытае, шчырае, адназначнае, у роўнай ступені праяўляецца ўсюды. Гуманізм - гэта чалавечнае ў чалавеку, узрастанне меры чалавечнасці ў грамадскіх адносінах. Гуманізм - сукупнасць поглядаў, што адлюстроўваюць годнасць і каштоўнасць чалавека, яго права на свабоду, шчасце, развіццё і праяўленне сваіх здольнасцей, якія сцвярджаюць роўнасць, справядлівасць, чалавечнасць як найважнейшую норму адносін паміж людзьмі.
