У Беларусі з развіццём пісьменнасці і ўзнікненнем школ канцэпцыі выхавання і навучання складваліся пад уздзеяннем хрысціянскай маралі (Ефрасіння Полацкая) і ідэй старажытных філосафаў. Педагагічныя ідэі, заснаваныя на народных традыцыях, выказвалі беларускія асветнікі 16 ст. Ф.Скарына, М.Гусоўскі, С.Будны, В.Цяпінскі, у 17-18 ст. М.К.Сарбеўскі, К.Нарбут, Ян Снядэцкі і інш. Асветнікі і вучоныя 19 ст. (К.Каліноўскі, Ф.Багушэвіч, Я.Лучына, М.Нікіфароўскі, Е.Раманаў, Я.Карскі) разглядалі педагагічныя ідэі як сродак абуджэння самасвядомасці народа. Уклад у педагагічную навуку Беларусі зрабілі Цётка («Першае чытанне для дзетак беларусаў» і артыкулы пра выхаванне), Я.Колас (аўтар падручнікаў, у т.л. «Другое чытанне для дзяцей беларусаў», «Методыка роднай мовы»), П.Пашкевіч, І.Пічэта, І.Замоцін, М.Гарэцкі, Д.Жарыкаў, М.Байкоў, Л.Шашкоў і інш. У наш час арганізацыя адукацыі і выхавання ўсё ў большай ступені набывае грамадска-дзяржаўны характар: апрача школ, ВНУ, НДІ ў яе ўключаюцца сям'я, палітычныя партыі, канфесіі, прафсаюзы, прадпрымальніцкія колы, розныя грамадскія аб'яднанні. Адраджаюцца гімназіі, ліцэі, каледжы, галіновыя ўніверсітэты, акадэміі. Тэорыю і практыку педагогікі распрацоўваюць Нацыянальны інстытут адукацыі, Рэспубліканскі інстытут прафесійнай адукацыі, Беларуская акадэмія адукацыі, кафедры педагогікі ўніверсітэтаў, педагагічнае таварыства і інш.
Паведаміць пра недакладнасьць