вуха, орган слыху.

вуха н., вушка н. памянш. — асн. мас. г., зах.-пал. г. спарадычна (АЛА, СПЗБ, ТС, ГЧ, Шатэрнік, Каспяровіч, Насовіч, Янкоўскі),
вухо н. — Жытк. (ТС),
вушко н. памянш. — зах.-пал. г., Ганц., Лельч. (АЛА),
вушаня н., вушаняты мн. ласк. — Гарадз., Зэльв. (Сцяцко, Цыхун),
ухо н., уха ж. — паўн.-зах. з., Беластоц. р. (СПЗБ, ЖНшС, Мат. Гарадз.),
ушы мн. — Смален. р. (Дабравольскі),
слухаўка ж., слухаўкі мн. — Клецк. (НЛ),
глёгля ж. — Мядз. (СЦБ);

ніжняя мясістая частка вуха:
падушачка ж. — Свісл., Валож. (СЦБ, Шаталава),
блінькі мн. — Астр. (Мат. Гарадз.),
плюшка ж. — Нараўл. (Мат. Гом.),
ягадка ж., мякіш м., мякішак м. памянш. — Стол. (ТС),
храсточак м. 'мочка ў вуху' — Воран. (Мат. Гарадз.).

Паведаміць пра недакладнасьць