За полем пачынаўся гай. Барвова-агністыя алешыны ў перамешку з залацістымі бярозкамі (А.Якімовіч). Сям-там пракідаліся высокія, пышныя алешыны (Я.Колас). А вада бурліць унізе, гамоніць несучы вялізныя алешыны і сосны, вырваныя дзесьці з карэннем (М.Ваданосаў). На балоце між густых алешын пасуцца авечкі (І.Грамовіч). На гэты лужок, што схаваўся сярод задумлівых алешын, ён натрапіў зусім выпадкова (Я.Сіпакоў). А знізу гэты лес кашлаты Меў зелянюсенькія шаты Лазы, чаромхі ці крушыны, Алешын ліпкіх... (Я.Колас). Зусім на доле дарожку перабягаў невялікі ручай, які цурчэў з-пад маладой алешыны (П.Броўка). Разложыстая высокая алешына не раз бачыла, як алешына з другога берага кідала сваё насенне проста ёй пад ногі (Я.Колас). Глядзяцца ў чыстае вадзяное люстэрка... рослыя стройныя алешыны (Р.Мурашка). Высокія, роўныя вольхі раслі сем’ямі (І.Шамякін). А навокал... тоўстыя, як дрэвы, як лес, алешыны (Я.Сіпакоў). Праз многа год, успамінаючы выпадкамі тое далёкае лета... я заўсёды бачу... гэтую хвілю, калі нізка над цёмна-зялёнымі алешынамі ляцеў дзікі голуб (В.Адамчык). Пад абрывам, бліжэй да ракі, высяцца старыя, дзябёла ўпасвеныя алешыны (Я.Брыль). Над тым дрыготкім месцам, дзе ляжаў тады Мікіта Мінавіч, нейкім чынам вісела перакладзінай зваленая алешына (А.Кулакоўскі). Нізкарослыя вольхі з кожным крокам да іх выцягваліся, шырэлі (А.Савіцкі). Прыладзіўшыся на беражку ручаіны на гнуткіх каранях шурпатай старой вольхі, Наста мыла бінты (А.Савіцкі).
Паведаміць пра недакладнасьць
