ВЯРБА (вярбіна). 1. Пра колер, ствол, крону вярбы, пра яе ўзрост: белая, гнуткая, густая, каржакаватая, круглаверхая, маладая, ніцая (нар.-паэт.), разгалістая, разложыстая, расахатая, раскідзістая, русакосая (паэт.), сівая, шырокая  дуплаватая, крывая, кудлатая, пахілая, старая.

І чаго журылася яна [маці]: Можа, лісце тое шкадавала Ці яе дзявочая вясна Белаю вярбою ашукала (А.Пысін). Плачуць гнуткія вербы ў полі (В.Вярба). Прышпарылі да добрай рэчкі Шчары, Дзе пад густымі вербамі, над берагам, Стаяў у засені будан дашчаны (Н.Гілевіч). Вёскі цягнуцца амаль неразрыўным ланцугом... абапал якіх густа стаяць то каржакаватыя вербы, то велічныя красуні-ліпы (Я.Брыль). Разложыстыя круглаверхія вербы абступаюць адхонны пясчаны бераг (Я.Колас). Каля хаты вярба ніцая Да страхі галлём схіліліся (Я.Колас). За акном ноч. Там гойдаюцца веццем разгалістыя вербы, шасцяць асеннім лісцем ракіты (І.Навуменка). Над ручаём стаяла старая раскідзістая вярба (Т.Хадкевіч). З вярбой самотнай, расахатай Абняўся месяц ля затокі (М.Танк). Ты плакала, песня, — Русакосай, Пахілай вярбою над ставам. (Н.Гілевіч). Ехалі па шашы і брукаваных вясёлкавых гасцінцах у жывых тунелях сівых вербаў (У.Арлоў). Ой, не раз удваёчку Пад шырокай вярбой, у зялёным садочку, Мы сядзелі з табой (Я.Купала). Збоку вербачкі крывыя, Бы кабеціны старыя, Нуднай кучкаю стаяць (Я.Колас). Было дзіўна бачыць, як бязгучна хістаюцца ад ветру кудлатыя вербы (А.Савіцкі). На руках мяне мілы Да ракі прынясе Каля вербаў пахілых Па пякучай расе (В.Вярба). За палацам — атуленая старымі вербамі сажалка (А.Ліс).

2. Пра ўражанне, псіхалагічнае ўспрыняцце (вярбы): даўняя, задумлівая, мілая, прыціхлая, пышная  бедная, знясілая (разм.), нямая, паніклая, самотная, смутная, сумная.

Пад гэтай даўняю вярбою... Мяне атуліць ціхі боль... (Я.Янішчыц). З аднаго боку звісала над вадою дуплаватая задумлівая вярба (П.Броўка). Адкажы мне, вербачка, Адкажы мне, мілая, Чаго зажурылася, Смутная, знясілая? (Я.Колас). Прыціхлыя вербы, як тыя бабулі, Пасталі над Свіслаччу ў рад (Я.Колас). Над вадою адзінютка Пахілілася вярбіна; Ные бедная ціхутка (Я.Колас). На траве, якою ўсё парасло, стаяць самотныя вербы (Я.Брыль). Але з упартасцю нямой вярбы З тых дзён імкнуся да яе [вады] пявучай (А.Пысін). А ў люстры водаў гэтай рэчкі, Як закаханая дзяўчына, Глядзіцца пышная вярбіна (Я.Колас). І пелі штось ля хаты Дзве сумныя вярбы (П.Панчанка). І шэпчуцца ў нетрах жуды Над грэбляй паніклыя вербы (Н.Гілевіч).

* Сірата-вярбіна.

Пытаў ручаёчак сірату-вярбіну, Што над ім стаяла, Знізіўшы галіны...: “Адкажы мне, вербачка, Адкажы мне, мілая, Чаго ты ўсё смуцішся, Журышся, пахілая?” (Я.Колас).

Паведаміць пра недакладнасьць