Белы празрысты мрок павіс над хатамі, над садамі, над рэчкай (“Маладосць”). У густым вячэрнім змроку патанула вёска (А.Асіпенка). Была пара вясновай квецені. У духмяным вячэрнім змроку чуваць былі далёкія перакаты грому (“Беларусь”). Ты любіш жыццё і сонца, Людзей, хоць бывае горка; Ты любіш і дрэвы, і росы, І зорны загадкавы змрок (П.Панчанка). Дзверы ў пакой, дзе былі хворыя, адкрывалі за сабою мяккі сонны змрок (К.Чорны). Над агародамі — празрыста-шэры, падсвечаны зорным небам змрок (І.Навуменка). Станцыя хавалася ў перадранішнім змроку (М.Лынькоў). Цёплы і пахучы змрок выносіў з сабою на вольнае паветра... і лёгкасць, і пах, і спакой (Ц.Гартны). Светлы змрок загусцеўся, як ліпец у ліпаўках (Р.Барадулін). Цікае гадзіннік у цішыні, Сіні змрок стрыгуць нажніцы стрэлак (А.Пысін). Да вокнаў туліўся сіняваты змрок зорнага вечара (Т.Хадкевіч). Вечар ліпнёвы ахінуў змрокам срэбным і трапяткім палі местачковыя (М.Лынькоў). Яна адна ідзе пустою дарогаю. Ноч. Ясны змрок (К.Чорны). Над ашалелым змрокам Сведчаннем вечнай вясны Шумяць пераможна над брызам зялёныя лахманы (У.Караткевіч). Аж боязна працягнуць руку ў гэты важкі змрок (К.Кірэенка). Вільготны змрок спаўзае на лугі... (Я.Колас). І не загінула добрая справа Сэрца людскога і ў змроку глухім (П.Глебка). Перакрэсліўшы вудай смугу агнявую, Я гляджу ў свінцовы і грыфельны змрок (У.Караткевіч). У вокны глядіць густы змрок (Я.Колас). Ды раптам развідніць замжэлы змрок Спатнелы і таўстагубы, Як негр, што з паўднёвых штатаў уцёк, Усмешкай белазубай (Р.Барадулін). Пакой заліваўся цяжкім каламутным змрокам (М.Зарэцкі). Удзень і ўноч пад небам шэрым Льецца змрок свінцова-цьмяны (А.Звонак). У змроку невідушчым Яснеў любві ачаг (Я.Янішчыц). Змрок непраглядны... Далячынь — не знікла (Т.Бондар). Сляпы, маўклівы змрок у Маабіце, Ды топча цемрыва бяссонніц крок (А.Лойка). У змроку раннім і густым Ён бронзавы [помнік] на плошчы вырас (М.Танк). Два агністыя струмені Разганяюць хмуры змрок (А.Зарыцкі). Плывуць... І след іх [журавоў] чарады Знікае ў змроку чарнахмарым (А.Звонак). ...Бліскавіцы ўспыхвалі часам у чарнільным змроку (У.Караткевіч). Сонца ўжо зайшло, але яшчэ цэлую гадзіну трымаўся шэры змрок (Я.Маўр).
Паведаміць пра недакладнасьць
