Тваю крыўду агорклую, — Ніяк яе не задушу! (Р.Барадулін). Балючая крыўда горкім камяком падкатвала да горла... (А.Кулакоўскі). А колькі ж бяссільнай горкай крыўды зазналі нашы нервы, затузаныя голадам, холадам, здзекам, тугой!.. (Я.Брыль). Горкая крыўда, быць можа, беспадстаўная, сціснула сэрца (Я.Колас). Атрутная крыўда перавярнула ўсё ў душы (В.Адамчык). І крыўда была, вострая, неадольная... (М.Лынькоў). Нейкая дзіўная крыўда несла яго [Захара] (А.Савіцкі). І выйшаў Васіль ад пана з горкай крыўдай у сэрцы (Я.Колас). І малю я сонца, неба, корсту: Хай яны палаюць над табой, Над тваёй былою крыўдай жорсткай, Вечныя — пяшчота і любоў (У.Караткевіч). Сцёпку апанавала кіпучая крыўда (С.Баранавых). А ты, калі гора каго напаткае, Ці жальба пачуецца, плач, Або запануе дзе крыўда ліхая — На ўсё адгукніся, адзнач (Я.Колас). Сыдуцца ў крыўдзе — у лютай крыўдзе, Заглухнуць вятрыскі ад гаму (Р.Барадулін). Бушуе шквал мікраскапічных крыўд: Чарга не прапускае ветэрана, Таму што ветэран — не інвалід (У.Караткевіч). [Кацярына] адчула, як цяжкая, невыказная крыўда ахапіла яе (В.Карамазаў). І доўга крыўдай невымоўнай Цямрэла ў сэрцы ноч пакут (Н.Гілевіч). Боль і горыч ад незаслужанай крыўды ахапілі сэрца старога, і ён, стоячы на скрыжаванні, у думках звяртаецца да сына (В.Хомчанка). Гэй, пясняру мой, браце мой родны... Біся, не дайся крыўдзе нягоднай, Пей нам аб шчасці, голасна пей! (Я.Купала). Імполь заплюшчыў вочы, замёр ад шчымлівай, нязносна-балючай крыўды (В.Адамчык). Ёсць вёсачкі, дзе моладзі няма, Дзе колькі хат даўно пазабівана. Такія адзінокія, яны глядзяць на свет з падслепаватай крыўдай (Т.Каржанеўская). У Чэсінай душы запяклася помслівая крыўда на... Шкудлярыка (В.Адамчык). Крыўды дзяцінства — самыя слязлівыя (В.Зуёнак). Аставалася яна, гэтая тупая, цяжкая, нібыта вялікі кавалак жалеза, горкая крыўда (В.Адамчык). У голасе раненага чулася прытоеная крыўда (К.Каліна). Ў вачах толькі рдзяцца слёзы, Як улетку росы. Ці то слёзы з крыўды страшнай, Ці з бяссільнай злосці... (Я.Купала). Там жа бацька недзе томіцца, не спіць. Пэўна, ў ціхай крыўдзе на сцяну глядзіць (З.Бядуля). І тады ад хаты ў хату, Ад сяла і да сяла, Нібы панскі прыганяты, Крыўда чорная пайшла (С.Грахоўскі). Лістападу радуйся і снежню, І вятрам асеннім і снягам. І малая крыўда здасца смешнай, І як слаўна жыць — адчуеш сам (П.Панчанка).
* Крыўда-ведзьма.
Вера ў будучыні жніва Спапялела з гора, Крыўда-ведзьма незмянліва Заліла, як мора (Я.Купала).
