кладзі — кладкі, лагі (бёрны, на якія кладуць падлогу).
Пярэйдзім рэчку ціраз кладзі. Кладзі трывалыя, падлога як звон.

клецішча — месца, дзе стаяла клець.
Усё клецішча дзядоўнікам парасло.

клёк — розум, цямкасць, моц.
У яго ёсь клёк у галаве. Пыхі многа, а клёку мала. Так ён схварэўся, што ніяк ня можаць клёку ўзяць.

клымаць, клыбаць — ледзь ісці.
Клымаіць- клымаіць і на чарку паспеіць, клыма гэты. Клыбае памаленьку старая.

клычыць — дапякаць, журыць.
У цёмным лесе сава кугічыць, // А ў чыстым полі муж жонку клычыць: // Ты, жонка мая, людзям падмана...

клышні — ногі.
Як малая захварэла, дык матка клышні свае падняла, да ўрача пабегла.

клюкатаць — кіпець.
Вар аж клюкочаць.

кляваць — ледзьве жыць, ліпець, знямоглець.
Дзед ужо чуць кляваіць, на паповы сані збіраецца.

кляты — праклёны, кляцьбёны.
Ужо кляла яго мёртвымі клятамі. (Праклінала на смерць.)

кляўшыць — біць, лупцаваць.
Адвёў у цёмны кут і кляўшыць малога, а той маўчыць.