У траўні 1968 Т. пад ціскам КГБ быў звольнены з працы «за антысавецкія размовы» [1]. Ён быў адным з асноўных фігурантаў т.зв. «справы Вакулоўскай» (пісьменьніцы, на кватэры якой зьбіраліся літаратары, мастакі, журналісты, якія займалі крытычную пазыцыю ў адносінах да рэжыму, КПСС і КГБ). У сувязі з гэтым Т. 8 год ня мог друкавацца ў Беларусі, не дазвалялася здымаць фільм па сцэнару Т., яго не выпускалі за мяжу, нават да адшуканых пасьля вайны блізкіх сваякоў. З тэлебачаньня таксама была звольненая жонка Т. З таго часу Т. стаў займацца толькі вольным пісьменствам.
З пачаткам перабудовы найбольш працуе ў публіцыстыцы, якая мае выразны антытаталітарны, антыбальшавіцкі характар. Удзельнічаў у мітынгах БНФ і іншых дэмакратычных сілаў. Быў у Назіральнай радзе Беларускага Фонду Сораса, сябра Назіральнай рады Беларускага Хельсінскага Камітэту. Сябра Беларускага ПЭН-Клюбу з 1997. Адзін з утваральнікаў Хартыі-97.
Артыкулы Т. друкуюцца на старонках газэтаў «Народная Воля», «Имя», «Белорусская газета» і інш., бюлетэня «Правы чалавека». З другога боку, са старонак «Славянского набата» на Т. у 1998 абрынуліся хвалі лаянкі - з-за ягонай трывалай антыфашыстоўскай і антыкамуністычнай пазыцыі.
Жыве ў Менску.
Кр.: 1. ANH. F-3 (Валянцін Тарас).
Тв.: 2. Валентин Тарас. На острове воспоминаний // Нёман. 1998, № 5.
Ірына Кашталян